Hebben we de corona crisis te danken aan de communicatiecultuur van wetenschappers?
Wetenschappers wisten al meer dan 10 jaar dat er een corona pandemie zat aan te komen. We wisten zelfs waar en hoe de pandemie zou ontstaan, over welk type virus het zou gaan en hoe groot het gevaar was. En we wisten dat voorbereiding dringend en noodzakelijk was.
Onderzoekers omschreven het letterlijk als een “tijdbom” een publicatie uit 2007 door de American Society for Microbiology.
“… het groot reservoir van SARS-CoV virussen in hoefijzervleermuizen, samen met de cultuur van het eten van exotische zoogdieren in Zuid-China, is een tijdbom. … en daarom mag de nood aan voorbereiding niet worden genegeerd. “ (1)
Met de beschikbare wetenschappelijke kennis was de corona pandemie perfect te voorkomen. Waarom kwam die voorbereiding er niet? Hoe is dit mogelijk?
De communicatie tussen wetenschap en overheden is fout gelopen. Overheden wereldwijd dragen hierin een zware verantwoordelijkheid
Ook wetenschappers moeten durven hand in eigen boezem steken. Ze dragen fantastisch veel bij aan onze welvaart en hun wetenschappelijke rigueur garandeert de betrouwbaarheid van hun onderzoek. Maar de manier waarop ze hierover rapporteren is totaal verouderd en contraproductief. Daardoor gaat belangrijke informatie dikwijls verloren in een zee van irrelevante data. De cultuur van wetenschappelijke publicaties is dringend aan vernieuwing toe.
Als expert in doelmatige en efficiënte communicatie heb ik honderden wetenschappelijke publicaties doorploeterd. En daarbij stuit ik telkens op 4 struikelblokken die het voor de lezer onnodig moeilijk maken:
- Onbegrijpelijke taal. Complexe zinnen en termen maken publicaties moeilijk leesbaar.
- Contraproductieve structuur. De structuur legt de focus op het werk van de wetenschapper, niet op de relevante informatie.
- Nietszeggende titels. Titels bakenen enkel het domein af, zonder inhoudelijke betekenis. Artikels zijn daardoor moeilijker te vinden en te lezen.
- Wildgroei. De academische wereld focust op kwantiteit. Daardoor zijn echt relevante publicaties moeilijker te vinden
In de rest van dit artikel ga ik dieper in op elk van deze struikelblokken aan de hand van één van de vele publicaties die waarschuwen voor een corona-pandemie. Ik noem het hierna “het Corona-Voorbeeld” (1)
BELANGRIJK : De titel van mijn artikel is bewust provocatief. Het is wat gratuit om zonder diepgaand onderzoek een beschuldigende vinger uit te steken naar de “de wetenschappers”. Achter de titel staat daarom een vraagteken. Maar het probleem is onmiskenbaar. En corona maakt het pijnlijk zichtbaar. De pandemie kon voorkomen worden als we de wetenschappelijke kennis goed hadden gebruikt. Dit artikel is een uitnodiging om dringend de cultuur van wetenschappelijke publicaties en wetenschappelijke presentaties kritisch tegen het licht te houden.
Edouard Gruwez
edouard.gruwez@ttpaw.com
(1) Deze publicatie is de aanleiding en het voorbeeld in dit artikel:
Cheng, V. C. C., Lau, S. K. P., Woo, P. C. Y., & Yuen, K. Y. (2007). Severe Acute Respiratory Syndrome Coronavirus as an Agent of Emerging and Reemerging Infection. Clinical Microbiology Reviews, 20(4), 660–694.
Thanks for the article. I do agree with several points regarding the structure of scientific publication and the issue of quantity over quality in academic research publishing. I also like the potential solutions you discussed. Scientific research is virtually worthless without dissemination. However, this proposal is akin to applying a plaster on a wooden leg. Scientists have already so little time to focus on performing actual science between administrative tasks, search for funding and teaching activities that asking them to improve their communication skills and take part in the public debate could be seen as yet another burden rather than another manifestation of their role. Time should be made available for scientists to play this role. The issue is systemic and should be tackled on various aspects (e.g. the political system mentioned in the previous comments).
There is no argument that scientific communication must be improved. Still, the article only discusses one of two important aspects to consider here: communication skills, and scientific literacy. Not all scientists will be good communicators, and interactions with communication departments within academic institutions and the press should be key.
Unfortunately, these departments and their ways of working are in dire need of improvement as well. Press releases from universities, relayed in the general media, provide countless examples of hyperbolic interpretation of early research results for the sake of visibility and attracting attention; how many times did we get so close to eradicating cancer for example? From personal experience, these releases are often published despite the best efforts of scientists to instill nuance in the messaging. Combined with the arid language of publications and the scientific discourse, this other extreme is a disservice to the whole community as it can lead to false expectations, numbing and distrust from the general public in the long term.
My apologies if this comes off as a knee-jerk defensive reaction from a scientist as this is not the aim. But this illustrates that the issue goes both ways; scientists would benefit a great deal from improved communication skills. On the other hand, communicators would likewise benefit from a better scientific literacy, and should themselves use other communication techniques rather than lapsing into sensationalism when talking about science. There are other ways to make science compelling who would be more beneficial in the long run.
Over de politiek heb je welgelijk. Over die miljoenen predicties wellicht minder. We wisten dat pandamiën een gevaar vormen. Er zijn heel wat mensen die daarvoor hebben gewaarschuwd hebben (o.a. Bill Gates). En we wisten dat daarin vooral Sars-Cov virussen gevaarlijk zijn. En we wisten dat de wet-markets in zuid-china bijzonder gevaarlijk waren. Die verbieden bvb zou het gevaar al veel verminderd hebben.
Mijn punt is natuurlijk dat wetenschappers, net als regelgevers, wetgevers en juristen, de wereld een dienst zouden bewijzen door eens wat begrijpelijker te commuceren…
True, but I believe there must be millions of articles predicting millions of different scenarios. Should all these be taken into consideration? Impossible. Avec des si on peut mettre Paris dans une bouteille, non?
Of course, how far should one go?
Ik ken bv persoonlijk iemand die verantwoordelijk is voor het uitwerken van plannen ingeval van pandemieen en dit in Melbourne. Deze functie bestaat daar al jaren. Maar is het probleem niet eerder ons politieksysteem. Onze politiekers spelen graag sinterklaas met wat de bevolking direct ziet. Investeren in preventie van pandemieen kost zeer veel geld en is niet direct zichtbaar. Weg ermee dus volgens de politiek: mondmaskers voorraad in BE, pandemiepreventie in US White House, … enz…